De zomer was al vaker reden voor een anders gekleurde clubavond maar COVID-19 gaf daar nog een extra argument voor: met 1,5 meter afstand is het plaatsnemen in een eventuele sweet spot voorbehouden aan een beperkt aantal mensen. Een muziekavond bood uitkomst. Thema: jaren tachtig.
Eric nam de ondanks COVID-19 ruim aanwezige leden mee op een muzikale tijdreis, aangevuld met beelden van spraakmakende gebeurtenissen in deze zowel muzikaal als anderszins roerige jaren.
Hoewel het hoogtepunt van de punk lag in de tweede helft van de jaren zeventig vormden de krakersrellen van 1980 het perfecte decor voor The Clash met London Calling. Voor de student in Amsterdam die Eric toen was spannende tijden. 1980 Was ook het jaar waarin Irak een verwoestende oorlog startte met Iran en John Lennon werd vermoord. Muzikaal ging de punk over in de post-punk met de Talking Heads in hun commercieel meest succesvolle periode. Once in a Lifetime was het zeker want 1991 betekende het einde voor de band (hoewel er later weer samenwerkingen ontstonden).
Natuurlijk waren er artiesten en bands die ook al in de jaren zestig of zeventig succesvol waren en soms nog vele decennia bleven (denk Rolling Stones, Fleetwood Mac) maar die heeft Eric niet gespeeld om meer ruimte te krijgen voor de "typische" jaren 80 muziek.
Het muzikale genie Prince bijvoorbeeld. Niet alleen zelf erg succesvol maar ook inspirator en facilitator voor vele anderen. Signature song: 1999. Tegen de achtergrond van enkele van de (vele...) andere oorlogen uit die tijd (Falkland oorlog, Sabra & Shatila).
De beginjaren 80 waren - voor mij toch zeker - ook de nadagen van de disco. Met voor mij als centrale herinnering de "Bhagwan" discotheek in hartje stad. En wie was er nou niet stiekem een beetje verliefd op Kim Wilde? Op verzoek van de leden dus geluid én beeld van Cambodia. Michael Jackson's Thriller en Madonna's True Blue behoren nog steeds tot de best verkochte albums ooit.
De Nederpop beleefde in de jaren 80 gouden tijden met bands als Toontje Lager, Klein Orkest, Het Goede Doel en natuurlijk Doe Maar. Het afscheidsconcert uit 1984 werd, overstemd door gillende meisjes, live op televisie uitgezonden. Eric kiest voor "Vriendschap" met gastoptreden van een van die andere Hollandse sterren uit die tijd, Henny Vrienten.
Meer typische jaren 80 muziek? Level 42 natuurlijk, met de kenmerkende razendsnel geplukte elektriche bas van Mark King in (bijvoorbeeld) Lessons in Love. Tracy Chapman, "ontdekt" bij het concert voor Nelson Mandela. En natuurlijk Live Aid, het nimmer overtroffen benefiet festival uit 1985.
Eric's favoriete genre, de singer/songwriters, kende ook toen weer vele sterren. George Michael, die na boyband Wham! niet door iedereen serieus werd genomen, heeft ook prachtige nummers geschreven, zoals Father Figure. En typische beelden, zoals de legendarische Apple reclame tijdens de Super Bowl in 1984, de beurskrach van 1987 en het huwelijk van Charles & Diana. Tegen de achtergrond van de nucleaire ramp in Tchernobyl zingt Suzanne Vega Small Blue Thing. Sfeer van muziek en beeld sluiten wonderlijk mooi aan.
Het was voor tenminste de meeste aanwezigen een leuke avond, gevuld met nostalgie. Zoals opgemerkt vanuit de zaal misschien wat weinig aandacht voor de synth pop (OMD, The Cure, Ultravox, Human League). Nou ja, blijft er nog wat over voor een vervolg...
